واقعیت مجازی وارد دادگاه می‌شود: نگاهی به آینده عدالت

در حرکتی بی‌سابقه، قاضی دادگاه مدار شهرستان براوارد، اندرو سیگل، اخیراً از فناوری واقعیت مجازی (VR) در جریان جلسه‌ای درباره‌ی قانون "دفاع از خود" استفاده کرد. در تاریخ 14 دسامبر 2024، او یک هدست Oculus Quest 2 را به‌منظور تجربه بازسازی صحنه جرم توسط یک کارشناس دفاعی بر سر گذاشت. این پرونده مربوط به میگل آلبیسو، صاحب یک محل برگزاری عروسی بود که به اتهام حمله شدید مورد محاکمه قرار گرفته بود. با غوطه‌ور شدن در شبیه‌سازی واقعیت مجازی، قاضی توانست صحنه جرم را از دیدگاه متهم مشاهده کند و این دیدگاه منحصر به‌فردی از حادثه به او ارائه داد.

این لحظه، که برای اولین بار در سیستم حقوقی ایالات متحده اتفاق افتاده است، باعث شده تا مباحثی درباره آینده‌ی روندهای حقوقی و ملاحظات اخلاقی پذیرش چنین فناوری‌ای مطرح شود.

آیا واقعیت مجازی می‌تواند به دادگاه‌ها کمک کند تا تصویر کامل‌تری ببینند؟

معرفی واقعیت مجازی در دادگاه‌ها، همراه با گسترش نوآوری‌های هوش مصنوعی در سال‌های اخیر، رویکردی تحول‌آفرین در ارائه شواهد است. این فناوری به قضات و هیئت منصفه این امکان را می‌دهد که وارد صحنه جرم یا حادثه شوند و درک عمیقی به دست آورند که فراتر از ارائه سنتی شواهد است. با ورود به یک محیط مجازی، حرفه‌ای‌های حقوقی می‌توانند سناریوهای پیچیده را بهتر درک کنند و این ممکن است منجر به تصمیمات دقیق‌تر و آگاهانه‌تر شود.

اما این نوآوری بدون چالش نیست. سوالاتی در مورد تأثیر واقعیت مجازی بر فرآیند حقوقی در مرکز توجه قرار دارد. آیا غوطه‌ور شدن قضات در یک صحنه مجازی می‌تواند پیش‌داوری‌های عاطفی را وارد کند؟ چگونه می‌توانیم اطمینان حاصل کنیم که این بازسازی‌ها هم دقیق و هم منصفانه هستند؟ تضمین بی‌طرفی در کنار نوآوری، برای تبدیل واقعیت مجازی به ابزاری قابل اعتماد در سیستم عدالت اهمیت زیادی خواهد داشت.

چالش‌ها و نگرانی‌ها

در حالی که واقعیت مجازی نوید کاربردهای هیجان‌انگیزی در دادگاه‌ها را می‌دهد، همچنین چندین سوال را مطرح می‌کند. تضمین دقت و اصالت بازسازی‌های مجازی یک چالش عمده خواهد بود، زیرا دادگاه‌ها باید اطمینان حاصل کنند که این شبیه‌سازی‌ها قابل اعتماد و بی‌طرف هستند. این ممکن است نیاز به وارد کردن متخصصانی برای بررسی داده‌ها داشته باشد که خود باعث افزایش هزینه و پیچیدگی می‌شود.

هزینه نیز مانعی دیگر است، چرا که راه‌اندازی سیستم‌های واقعیت مجازی می‌تواند از چند هزار دلار تا صدها هزار دلار هزینه در بر داشته باشد و این ممکن است دسترسی دادگاه‌های کوچک‌تر و حوزه‌های قضائی با بودجه کم را محدود کند. علاوه بر این، خطرات بزرگی در زمینه امنیت سایبری و حریم خصوصی وجود دارد، زیرا داده‌های مورد استفاده برای این شبیه‌سازی‌ها ممکن است در معرض حملات سایبری قرار گیرند. و در نهایت، عنصر انسانی وجود دارد—تجربه صحنه جرم به‌طور مجازی ممکن است واکنش‌های عاطفی قوی‌ای ایجاد کند که ممکن است توانایی هیئت منصفه برای حفظ بی‌طرفی را تحت تأثیر قرار دهد.

واقعیت مجازی و آینده حرفه‌های حقوقی

واقعیت مجازی پتانسیل این را دارد که نحوه مدیریت پرونده‌ها توسط حرفه‌ای‌های حقوقی را به‌طور کامل تغییر دهد. از قدم‌زدن‌های مجازی در صحنه‌های جرم گرفته تا بازسازی‌های تعاملی، واقعیت مجازی می‌تواند سطحی از جزئیات و غوطه‌وری را ارائه دهد که شواهد سنتی قادر به ارائه آن نیستند. اما این تغییر نیاز به اصلاحات قابل توجهی دارد. دادگاه‌ها باید فرآیندهای موجود را بازنگری کنند، قوانین روشنی برای استفاده از شواهد واقعیت مجازی وضع کنند و سرمایه‌گذاری در آموزش صحیح برای قضات، وکلا و کارکنان را انجام دهند. برقراری تعادل میان مزایای فناوری غوطه‌ور و خطرات تعصب یا دستکاری برای تضمین انصاف و دقت در روندهای قانونی ضروری خواهد بود.